رواﺑﻂ ﻧﺴﻠﻲ در سینمای ﺟﻨﮓ اﻳﺮان(باتاکید بر سینمای حاتمی کیا)

رواﻳﺖِﺑﺮرﺳﻲ ﻫﺎی ﺳﻴﻨﻤﺎﻳﻲ از ﺗﺠﺮﺑه ﻣﺸﺘﺮک در ﺧﺼﻮص ﺟﻨﮓ ﻫﺸﺖ ﺳـﺎﻟﺔ ِ ﻫﺎی ﻧﺴﻠﻲاﻳﺮان، ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻘﺎﻟﺔ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ .         در اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺗﻼش ﺷﺪه ﺗﺎ ﺑﺎ اﺗﺨﺎذ روﻳﻜﺮدی ﺳﺎﺧﺘﺎرﮔﺮاﻳﺎﻧﻪ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻲ ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﺑﺎزﻧﻤﺎﻳﻲ دوﮔﺎﻧﮕﻲ ﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ رواﺑـﻂ ﻧـﺴﻠﻲ)  اﻋـﻢ از :  رواﺑـﻂ درون  ﻧـﺴﻠﻲ و رواﺑﻂ ﺑﻴﻦ ﻧﺴﻠﻲ   (ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﻪ در آﺛﺎر ﺳﻴﻨﻤﺎی ﺟﻨﮓ ﺣﺎﺗﻤﻲ   ﻛﻴـﺎ ﺑﺎزﻧﻤـﺎﻳﻲ ﺷـﺪه اﺳـﺖ از ﺟﻤﻠـﻪ : ﻋﻘﻴــﺪه ﮔﺮاﻳــﻲ/ﻋﻤــﻞ   ﮔﺮاﻳــﻲ، وﻇﻴﻔــﻪ ﻣﺤــﻮری/ﻧﺘﻴﺠــﻪ  ﻣﺤــﻮری، ﻋــﺸﻖ ﻣــﺪاری/ﻋﻘــﻞ  ﻣــﺪاری، درون  ﮔﺮاﻳﻲ/ﺑﺮون  ﮔﺮاﻳﻲ و ﮔﺬﺷﺘﻪ  ﮔﺮاﻳﻲ/آﻳﻨﺪه  ﮔﺮاﻳﻲ . ﻣﻨﻄﻖ ﭘﻲ  ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه است و ﺑﺮای ﺗﺤﻠﻴـﻞ ﺗﻘﺎﺑـﻞ ﻫـﺎی اﺳﺘﺨﺮاج ﺷﺪه، اﻟﮕﻮﻫﺎی ﻛﻨﺸﻲ ﭘﺎرﺳﻮﻧﺰ اﺳﺖ    از ﻣﻴـﺎن آﺛـﺎر ﺣـﺎﺗﻤﻲ  ﻛﻴـﺎ ﺑـﻪ ﺑﺮرﺳـﻲ ﭘـﻨﺞ اﺛـﺮ وی ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﻌﻠﻖ به  ژاﻧﺮ ﺟﻨﮓ ﺑﻮده  اﻧﺪ و ﻫﻢ ﺑـﻪ ﻣﻮﺿـﻮع  « رواﺑـﻂ ﻧـﺴﻠﻲ ﭘﺮداﺧﺘـﻪ  اﻧـﺪ :  مهاجر(1368)  از کرخه تا راین  (1371) آژاﻧﺲ ﺷﻴﺸﻪ ای  ،   (1376)، موج مرده  (1378/79) و ﺑـﻪ نام  پدر( 1384 ) ﻣﺆﻟﻒ در ﺳﻴﺮ ﺑﺎزﻧﻤﺎﻳﻲ رواﺑﻂ ﻧﺴﻠﻲ، از ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺗﺎ ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﭘـﺪر، از ﺳـﻮﻳﺔ اﺑﺘـﺪاﻳﻲ ﺗﻘﺎﺑﻞ  ﻫﺎی ﻣﺬﻛﻮر ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺔ   دوم ﻣﺎﻳﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ .  اﻳﻦ اﻣﺮ ﻣﻲ  ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺎﻫﺪی ﺑﺮ ﺷـﻜﻞ ﮔﻴـﺮی ﺳـﺎﺣﺖ  ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺗـﺪرﻳﺞ اﻳﺠـﺎد ﺷـﺪ و ﻣﺆﻟـﻒ ﻧﻴـﺰ ﺗﺤـﺖ ﺗـﺄﺛﻴﺮ آن، در ّ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﺴﺘﻘلی ﺧﻮاﻧﺶ ﻣﺮﺟﺢ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺔ دوم ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ